Goniąc marzenia 2

Jupiii.... To jest to. Życie jest jednak przewrotne. Czuję dziś moc. Jeszcze wczoraj wieczorem w rozmowie z przyjaciółka mówiłem jej że raczej nie dotrwamy do końca wyprawy. A dziś cóż...

Po pierwsze dość już wygód. Pierwszy nocleg w schronisku był uzasadniony, drugi - żal było nie skorzystać bo taniej niż pole namiotowe, którego zresztą tam nie było. Kolejne dwa były zdeterminowane przez poprzednie. Tak samo miało być dziś bo święto utrudniało oprowiantowanie. Miało być, ale chęć przygody zwyciężyła.

No to po kolei.

Do pierwszej w nocy nie spałem z bólu (Krzychu twierdzi że jego ból jest większy niż mój 😂) co z resztą ostatnimi dniami jest standardem. Obudziłem się przed 7 pół godziny przed budzikiem, co też jest normą. 7.30 na śniadaniu, bierzemy po 2 bułki ze sobą na drogę I 2 wody mineralne (dzięki uprzejmości gospodyni) +jedną kranówki. W drodze do Lubienia 2 razy przekraczamy drogę krajową s7 i oznaczenia są tak kiepskie że tracimy z 20 minut błądząc. Widoki nie zawodzą. 

Około 12 wszystkie dyskusje dotyczą już zagadnień kulinarnych od ulubionych owoców po sposoby przyrządzania kalmarów. Od 12.30 zaczynamy wybierać sos i mięso do kebaba bo wiemy że w Lubieniu jest budka. O 13 docieramy pod budkę i.... zamknięte. 

Na szczęście jest numer do właściciela. Dzwonimy. Będzie o 14.30. Po mszy 😉. Dla nas to za późno, ale pani kieruje nas do pobliskiej karczmy u Piotra. Super smaczny i obfity obiad. Nalewamy też kranówki do butelek. Zabiera jednak prawie godzinę czasu wliczając czas na poszukiwanie kebaba.

Planowalismy dziś nocleg w schronisku na Kudłaczach i przy okazji chcieliśmy zjeść tam kolację i jutro śniadanie. Niestety bufet jest tam czynny do 18.30, a to oznacza, że raczej tam nie zdążymy. Poza tym śniadania dopiero od 9 a to już na pewno dla nas za późno. Wtedy po raz pierwszy pojawiła się myśl żeby olać schronisko i iść dalej, zwłaszcza, że do schroniska zbaczamy 40 min z zaplanowanej trasy.

Na Trzy Kopce docieramy o 17.40. Zdążylibyśmy do schroniska, ale już nie mamy ochoty. Na dziś jedzenia wystarczy, a jutro się coś wymyśli. Tylko wody trochę mało. Ale co tam. Idziemy dalej. Mijamy punkt widokowy

I dochodzimy na Lubomir. Tam prosimy w obserwatorium astronomicznym o uzupełnienie butelki po wodzie kranowką. Na Lubomiru spędzamy pół godziny i ruszamy w kierunku Bacowki na Wierzbanowskiej Górze. Po drodze niespodziewana knajpka i kolacja. Bonus. Niestety czas oczekiwania spowodował, że ostatnie 45 minut idziemy w ciemności(w tym 15 asfaltem - niezbyt fajnie). Latarki poszły w ruch. O 20.40 dotarliśmy do chatki. Spotkaliśmy tu Mikołaja, rozpaliliśmy ognisko i podziwiamy pięknie rozgwnieżdżine niebo. Czego chcieć więcej...

No może utrzymania pogody, bo prognozy nieco starszą

Liczby dnia:

Razem z 2 knajpami zajęło nam to 12,5h także tempo dziś było super... Oby tak jutro. 

Na koniec fota z noclegowni (zrobiona oczywiście rano) 

Co u Krzysia?

Hurra! Świętujemy!

Co to oznacza? Leżymy na tarasie pensjonatu, moczymy nogi w basenie, pijemy drinki i gapimy się w niebo...

Czy ktoś, kto chociaż trochę zna mojego brata, mógłby w to uwierzyć?😜 

Prawda oczywiście jest inna. Dziś był rekordowy jak dotąd dzień, zarowno kilometrowo jak i czasowo. I to już jest jakiś powód do świętowania, no nie?? Co prawda moje stopy, achilles i kolana są innego zdania, ale trudno. 

W zasadzie świąteczny nastrój zawitał do nas już wczoraj wieczorem, kiedy uświadomiliśmy sobie, ze przez najbliższe dwa dni sklepy będą zamknięte, a my nie mamy ani jedzenia, ani wody na drogę. Ale kto by się przejmował takimi drobiazgami? 😉

I tu z pomocą przyszła nasza gospodyni, pani Urszula. Dostaliśmy pyszne, solidne śniadanie (godne świątecznego dnia), poza tym wodę na drogę i zrobilismy kanapki w trasę. Ruszamy w dobrych humorach, zwłaszcza ze jeszcze w Jordanowie spotykamy naszych fanów 😀

Sprawnie pokonujemy pierwsze kilometry, docierajac do drogi S7. Bartka mapa sugeruje, że powinniśmy przebić się przez nią "na wariata". Na szczęście Bartek ma mnie i znajdujemy przejście pod wiaduktem. No dobra, może było trochę inaczej i to wcale nie moja zasługa, że nie rozjechali nas jak żaby, ale rzeczywiście wczesniej zastanawialismy się, jaką techniką będziemy pokonywać dwupasmowe jezdnie pełne pędzących aut.

Obiad w Karczmie, również godny świątecznego dnia oraz pyszna kolacja w jakimś zajeździe, rekompensują nam pozamykane dziś sklepy.

Kolejny powod do świętowania, to zbliżający się półmetek naszej wyprawy. Szybko zleciało. Gdyby nie obolałe nogi, nie uwierzyłbym, ze mamy za sobą tyle kilometrów. 

A na deser dzisiejszego świątecznego dnia wisienka na torcie. Nocleg w pasterskim szałasie! Ale czad! W zwiazku z tym robimy sobie kolejne święto - dzień dziecka 😜😂. Niestety nie ma w pobliżu strumienia, wiec toaleta z konieczności sprowadza się do umycia zębów. 

Tak w skrócie wyglądało nasze dzisiejsze świętowanie.

Jutro ciąg dalszy, mam nadzieję, ze ponownie uda się nam nie umrzeć z pragnienia, glodu i wycieńczenia 😁

Nie lubię. Dziś jest dzień bez szczytu KGP, a to nie pomaga w motywacji. No ale cóż, trzeba się wydostać z Beskidu Żywieckiego i zbliżyć się do Makowskiego. Wstajemy 7.15, czuję się lepiej niż wczoraj rano, choć do komfortu daleko. Śniadanie w schronisku i o 8.30 ruszamy na Przełęcz Krowiarki. Stamtąd łapiemy czerwony szlak, który prowadzi nas już do końca dnia. Koło 11 mijamy Główniak. Właśnie czytam że dziś zasłabł i zmarł tam mężczyzna. Strasznie to przykre. Oby w niebie też były góry.

Na najwyższym dziś szczycie - Policy - mijamy pomnik katastrofy samolotowej LOT z 1969 roku.

Dostajemy też w prezencie kilka pięknych ekspozycji.

Posilamy się w schronisku na Hali Krupowej

i koło 14.15 ruszamy dalej w stronę Jordanowa. Szlak nie jest dziś wymagający, ale dominują zejścia więc regularnie tracimy względem mapy. Do Jordanowa docieramy o 19, ale mamy spore odejście do noclegu. Mieliśmy spać na polu namiotowym, ale kolega wczoraj w schronisku skutecznie nam to wybił z głowy (słabe zaplecze sanitarne, podmokły teren). Po drodze wchodzimy jeszcze do Lewiatana, ale kolejka wewnątrz nas odstrasza i nic nie kupujemy. Docieramy na nocleg chwilę przed 20 i w tym momencie uświadamiamy sobie że przez 2 najbliższe dni sklepy będą zamknięte. Nie mamy żadnego prowiantu, więc właśnie kombinujemy co dalej....

Dziś liczniki wskazują:

Jutro planowaliśmy biwakować na dziko w górach, ale ze względu na brak zapasów musimy nieco skrócić trasę i nocować w schronisku. Nie doczłapiemy się więc do Lubomira. Mam nadzieję, że nie zabraknie motywacji. 

A co u Krzysia?

Pięta achillesowa. 

Dziś miał być długi, ale łatwy, spokojny dzień, którego głównym celem było... dotarcie na nocleg 😁. To, że ma być lekko okazalo się tuż przed wyjsciem na szlak, kiedy Bartek skontrolował dzisiejszą trasę. Dzięki wprowadzonej korekcie zaoszczędzilismy trochę podejść, trasa się wypłaszczyła. Co prawda kilometrów sporo, ale dużo mniej wspinania. Poza tym schroniska po drodze, więc w plecakach niewiele prowiantu i wody. Fajnie, co? Na tym niestety dobre wieści dla mnie się skończyły, ponieważ ujawniła się moja dzisiejsza pięta achillesowa - ból w okolicy ścięgna achillesa. Każdy krok był męką. Bandaż jeszcze pogorszył sprawę. Na domiar złego widzę, ze Bartek też utyka. Jak my tam dojdziemy??

Na szczęście lekką ulgę daje ibuprofen i mocne poluzowanie sznurówek. Wspomagany tabletkami idę, a raczej człapię dalej. Dziś nie forsujemy tempa. Okolo siedemnastej mijamy niepozornego gościa, wyglądał trochę jak lokalny menelek 😀. Krótka rozmowa i... WOW! On zasuwa dziś od piątej rano! A jeszcze z dwie i pół godziny przed nim! Szacun i podziw. A skoro On może, to my też damy radę, zwłaszcza że mamy krócej. Mała nutka optymizmu, do tego mijane piękne widoki w połączeniu z działaniem tabletki poprawiają nastrój. Niestety w docelowej mieścinie rozczarowanie. Miala być biedronka, jest lewiatan - tak oblegany, że zostajemy bez piwa na wieczór. Dobrze że nasza gospodyni zrobiła nam pyszny obiad. Dzieki temu nie kladziemy się głodni. 

Jak będzie jutro? Zastanawiam się, czy będę mógł iść, czy raczej znowu człapać...

Umieram. Ledwo zwlokłem się z łóżka o 7.00. Nie pamiętam żebym był tak zbolały na poprzedniej wyprawie (no może pierwszego dnia po pojawieniu się odcisków na małych palcach). O 7.30 meldujemy się na pysznym śniadaniu i o 8.00 bardzo nieśmiałym krokiem rozpoczynamy dzisiejszy spacer. O dziwo pomimo że lekko utykam tempo mamy całkiem niezłe. Do tego niebieski szlak do Huciska jest bardzo sympatyczny. W Hucisku (a w zasadzie Pewelce) zaopatrujemy się w 6l wody i jedzenie na resztę dzisiejszej wyprawy. Mamy 9 godzin bez sklepu. W Hucisku zmieniamy szlak na zielony, który najpierw prowadzi nas skrajem lasu a następnie 1,5 km asfaltem. Jest to zdecydowanie najmniej interesujący fragment trasy. Następnie dość wymagające podejście na Mędralową. Cały czas utrzymujemy dobre tempo, pomimo stosunkowo licznych przerw. Krzysiu cierpi na podejściach, ja na zejściach. O 14.30 docieramy na Żywieckie Rozstaje. Zastanawiamy się chwilę nad możliwymi wariantami i decydujemy się pozostać przy pierwotnym planie. Rozpoczynamy 500m podejście na Małą Babią Górę i od tego momentu zaczyna być jeszcze ładniej.

Można się trochę spocić 😉

Po krótkim odpoczynku ruszamy na Diablak. Na szczycie okazuje się, że decyzja że dziś idziemy w klapkach wcale nie była błędem, choć nieco się tego obawialiśmy

No a na Babiej Górze jak zwykle. Słowa tego nie opiszą. Człowiek chciałby tam już zostać do końca...

Spędzamy tam prawie godzinę i schodzimy do schroniska Markowe Szczawiny. Na zejściu moje stopy cierpią, ale było warto. Do schroniska docieramy o 19.20. W nagrodę żurek i piwko 😉

Liczby dnia:

Nam zajęło to 11h i 20 min ale biorąc pod uwagę prawie godzinę na Babiej no to mieliśmy tempo zbliżone do mapowiego. Brawo My 😉. 

Ps. Gdyby ktoś chciał szukać inspiracji na tym blogu - klapki to oczywiście żart 😉. 

Co na to Krzyś? 

 Osiołkowi w żłoby dano, czyli trudna sztuka wyboru...

Dziś miał być ciężki dzień - tak obiecywał Bartek. A że On zawsze dotrzymuje słowa więc i tym razem nie blefował. W planie było kilka podejść, a pamiętając wczorajszą lekcję byłem pełen obaw. Do tego trasa w większości poza cywilizacją więc plecaki obciążone większą ilością żarcia i wody. Na dodatek trudy wczorajszego dnia i problem z podniesieniem się z łóżka nie pozwalały zapomnieć gdzie jestem i jak "wypoczywam" od dwoch dni 😜. To wszystko nie napawało optymizmem. Jak to przetrwać?

Podejścia rzeczywiscie okazały się trudne. Wyraźnie odstaję od Bartka. Ale dzięki spokojnemu tempu i przerwom daję radę. Za to na zejsciach próbuję nadrabiać wykorzystując grawitację więc jakoś się uzupełniamy 😜😂

Ostatecznie po całym dniu czuję się mniej zmęczony niż wczoraj, czyli nie taki diabeł straszny.

Na deser czekała nas nagroda za dzisiejsze trudy - Babia Góra. Piekne miejsce i wspaniałe widoki. Czy Bartek w swojej relacji wspomniał, że wbiegliśmy na nią w klapeczkach?? 😀 O dziwo nie zrobiłem swojego firmowego numeru i nie zostawiłem plecaka u podnóża góry, żeby schodząc go zabrać, ale wdrapałem się z pełnym obciążeniem - taki byłem dzielny 😆.

A co z osiołkiem i wyborami? Mam wrażenie, że równie stresująca jak perspektywa stromych i długich podejść jest dla mnie konieczność zdecydowania - ile kupić wody na drogę, ile bułek, ile pasztetu, co do tego, jaka wedlina, czy pomidor, banan czy śliwka, czy najpierw do schroniska i na szczyt bez plecaków, czy z plecakami, a potem schronisko, itd... Nie jest łatwo, prawda?😁

Na szczęście mam Bartka 👍

A nie, z jedną decyzją nie mam problemu - piwko na koniec dnia. W tej kwestii nie potrzebuję rady 😂

Pobudka o 7.20. Śniadanie w schronisku i 8.30 na szlaku. Z Magurki na Czupel jest chwilka, więc meldujemy się tam koło 9.00. Ku naszmu zdziwieniu szczyt oznaczony jest w dwóch miejscach oddalonych od siebie o kilkadziesiąt metrów. Po kolejnej godzinie z groszem niebieski szlak doprowadza nas do Czernichowa. Tutejsze pole namiotowe było jedną z opcji noclegu wczoraj. Na szczęście pociąg z Krzysiem się spóźnił. Na szczęście, bo pole namiotowe było zamknięte i to raczej od dawna. Zaopatrujemy się w wodę i prowiant na drogę. Jemy też drugie śniadanie. Zamiast 2 godzin mijają 3 od startu. Trzeba trochę przyspieszyć. Kontynuujemy podróż niebieskim szlakiem. Ma on kształt lejka, widać że często płyną tędy wody opadowe. Od czasu do czasu można się załapać na widoczek:

Następnie skręcamy na czerwony szlak, który jest bardzo kamienisty i stopy cierpią. Na podejściu jeszcze bardziej cierpi Krzysiu. Dzisiejszy szlak prowadzi nas przez niezliczoną liczbę szczytów (czy raczej szczycików) : Mały Kościelec, Jaworzyna, Wielka Cisowa Grapa, Wielka Góra, Beskid, Roczenka, Kiczora, Potrójna i Bóg wie co jeszcze. W zasadzie nawet ich nie zauważamy. Krzysiu stwierdza, że to po prostu żart szalonego kartografa. Oczywiście nasza sława ciągnie się za nami i trzeba jakoś z tym żyć, więc znajdujemy chwilę czasu na krótki wywiad dla telewizji:

Nie wiem jeszcze kiedy wyemitują ale zapewniam, że warto 😂.

Czerwony szlak prowadzi nas na potrójną i przez dwa schroniska. W pierwszym się stołujemy. Takie było założenie. W momencie gdy nasze żołądki stanowczo domagały się ciepłej strawy dotarliśmy do chatki na potrójnej, która w swoim menu miała : piwo, nestea, woda, herbata. Wykrzesaliśmy z siebie resztki silnej woli i wzięliśmy tylko wodę (1,5l za 15 zł). Po półgodzinnym odpoczynku ruszyliśmy dalej. Byłem już mocno zmęczony i zbolały. Odbiliśmy na szlak niebieski, który doprowadził nas do miejscowości Ślemień. Dotarliśmy tam koło 19.45. Tu nocujemy w schronisku młodzieżowym .

Dzisiejsze liczby wyglądają tak:

Dominowały głównie zejścia, co dało nieco wytchnienia mięśniom, natomiast nie wpływało korzystnie na potencjalne odciski. Kolejne plastry naklejone na stopy. Jest już na nich więcej plastiku niż skóry. Tempo było niezłe, mimo licznych przerw dotarliśmy zaledwie pół godziny później niż wskazywała mapa. Jutro sentymentalny powrót na Babią Górę po 6 miesiącach. Bądźcie z Nami!

A co na to Krzychu?

SKLEROZA. A może demencja starcza? Być może z powodu jednej z tych przypadłości (czy aby to nie jest to samo?), a moze z innych przyczyn nie potrafię wymienić nazw miejscowosci przez które przechodzimy, gdzie nocujemy, ani zdobywanych szczytów. No może poza jednym, od którego zaczęliśmy dzisiejsze "szczytowanie" - Czupel (ale zdaje się, ze bylem na innym Czupelu niż Bartek 😂)

Jednak pomimo tych defektów pamięciowych świetnie pamiętam i zapamietam na długo fragment dzisiejszej trasy - podejście za Czernichowem. Ponad 500 metrów przewyższenia, stromo (dla mnie bylo cholernie stromo) nauczyło mnie pokory i długo zapamiętam tą lekcję. Chwilowy kryzys? Starość? (to by potwierdzalo teorię z demencją 😜)

Później było z górki - dosłownie i w przenośni. Wróciły siły, mniejsze już podejścia nie były problemem. Szło się super, kolejny bardzo fajny dzień, chociaż pod koniec zmęczenie było ogromne.

Bartek straszy, że jutro trudny dzień, dodatkowo martwię sie o mocno obolałe stopy, ale co tam, zobaczymy co ranek przyniesie.

Dziś nocleg w pensjonacie i oczekiwanie na Krzysia. Od samego początku sprawy układają się nie po naszej myśli, bo pociąg spóźnia się ponad godzinę. W trasę ruszamy o 10.10 zamiast 8.30. To poniekąd determinuje nam dzisiejszy nocleg, bo na 100% nie zdążymy już do Czernichowa. Pozostaje mieć nadzieję, że schronisko na Magurce nas przygarnie, bo nie mogę się tam dodzwonić. Ze Szczyrku wchodzimy zielonym szlakiem na Skrzyczne. Na szczyt docieramy ok. 12 czyli nieco szybciej niż wskazuje mapa.

700m przewyższenie na odcinku 5km dość mocno weryfikuje formę. Nie jest źle. Wracamy tym samym szlakiem. To co rzuca się w oczy to mnóstwo paralotni.

W Szczyrku obiad, który zabiera nam prawie godzinę czasu (oczywiście nie jedzenie tylko oczekiwanie) 

i dalej ruszamy w kierunku Beskidu Małego.

Niebieskim, czarnym a następnie żółtym szlakiem dochodzimy do Wilkowic. Chwilę wcześniej zaprzyjaźniamy się z fajną ekipą 

Nie będę Wam tu marudził, że mniej więcej od szóstej godziny wędrówki doskonale wiem, że brak przygotowań będzie kosztował słono. W ruch poszły też pierwsze plastry na odciski. Nauczony doświadczeniem sprzed roku - dmucham na zimne. 

Z Wilkowic szlak zielony prowadzi do Schroniska na Magurce. Ostatnie 500m przewyższenia cierpię, ale widzę, że Krzyś jeszcze bardziej. Najdziwniejszym momentem dzisiejszego dnia jest spotkanie kolesia na motorze crossowym na dość stromym szlaku. Na początku pomyślałem, że jakiś idiota , ale jak się później okazało pan pomagał goprowcom, którzy dostali zgłoszenie o zlamamej nodze na zielonym szlaku. Pan jechał z góry, my szliśmy z dołu. Nie znaleźliśmy rannego. Dziwna sprawa.

Zza drzew przebija zachodzące słońce

Chwilę po 20 lądujemy w schronisku na Magurce

Mała nagroda 

 I szykujemy się na jutrzejszą walkę. Dziś było tak

Trasa zajęła nam po odliczeniu czasu poświęconego na obiad 8h i 50 min. Mapa pokazywała 9h i 10 min, także tempo było ok, zwłaszcza dużo zyskiwaliśmy na podejściach.

Krzysiu ten dzień widział tak:

LENISTWO - główny motor napędowy, popychający ludzkość do postępu, ktory z kolei znacząco poprawia komfort życia i samopoczucie czlowieka. Idąc tym tropem postanowiłem być sprytny oraz wykazać się odrobiną lenistwa i zostawilem swoj ciezki plecak na starcie w restauracji. W zamian za przechowanie mojego bagażu obiecałem, ze wracajac z góry zjemy tam obiad. Plan wydawał się idealny. Po pierwsze zdobycie Skrzycznego nie kosztowało mnie dużego wysiłku. Po drugie smaczny obiad. Po trzecie w nagrodę za "szczytowanie" zimny browarek. Ale niestety, nie ma nic darmo. Po pierwsze - stracilismy w restauracji godzinę. Po drugie koszt, ktory nie bardzo pasuje do wyjazdu niskobudżetowego. Ale cóż to wszystko znaczy przy perspektywie wyruszenia w dalszą drogę wypoczętym, najedzonym, rześkim i pokonania reszty dzisiejszej trasy w podskokach jak kozica! 

Czy plan się powiódł? NIE! Stanowczo NIE! Nie udalo się oszukać przeznaczenia. Dotarłem do mety resztkami sił. Kto to w ogóle wymyślił, żeby wytyczać szlaki górskie w górach??!! I to jeszcze pod górkę na finiszu!!! 

Na pocieszenie nocleg w pokoju w schronisku. Kolejny gwóźdź do trumny niskobudżetowej wyprawy, ale co tam, zasłużyliśmy.

Jestem bardzo zmęczony, ale też zadowolony z dzisiejszego dnia. 

Do uslyszenia (przeczytania) jutro 😉