Goniąc marzenia 2

Już tuż tuż. Jeśli się lekko wychylić przez okno widać metę. Dzisiejszy dzień był dniem który miał nas przybliżyć do Beskidu Niskiego. Przejście z Piwnicznej Zdrój do Krynicy Zdrój nie wydawało się wymagające. I rzeczywiście takie było. Wychodzimy dopiero o 9.30. Do tego czasu poranne słoneczko suszy wszystkie zmoczone podczas wczorajszej wędrówki rzeczy. Jedynie buty i skarpety pozostają lekko wilgotne, ale jest o niebo lepiej niż się spodziewałem. 

Wiadomością dnia jest to, że Krzysiu walczy dalej. Z Piwnicznej ruszamy niebieskim szlakiem i po chwili łapiemy fajny widok na to miasteczko.

Spotykamy też owieczki.

Niektórzy w ogródku trzymają figurki krasnali, a inni

Po dobrej godzince docieramy do Łomnicy Zdrój, gdzie w pod sklepem zjadamy drugie śniadanie i nabieramy wodę w miejscowym źródełku 'Stefan'.

Później szlak zyskuje na uroku

i w pewnym momencie oferuje bardzo strome 180m podejście.

Nadal jest ładnie, Beskid Sądecki naprawdę pozytywnie zaskakuje.

Następnie zmieniamy szlak na czerwony, jemy obiad w Schronisku na Hali Łabowskiej i rozpoczynamy zejście. Cały czas, mimo przerw, trzymamy się w okolicach tempa mapowego. 'Przesiadamy' się na szlak niebieski. Mijamy dość ciekawą wieże widokową 

i zielonym szlakiem schodzimy do Krynicy. Przed 18 jesteśmy już w Żabce, a chwilę po w miejscu noclegu. Nigdy nie byliśmy przed 19. To pokazuje, że dziś było lekko. 

Jutro też nie powinno być ciężko. Powolutku czuć, że wkrótce do domu. Pozostało postawić kropkę nad i. No i wrócić do domu, bo okazuje się że może być z tym problem... 

Przemyślenia Krzysia są następujące:

Ostatnia prosta...

Dziś bez spiny. Śpimy jak na wakacjach - do 7.45. Wypas. W planie najłatwiejszy jak dotąd dzień - przeprawa z Piwnicznej do Krynicy,  według mapy niecałe osiem i pół godziny marszu, podejść i zejść też nie za dużo. Wygląda na to, ze wczorajsza przerwa w marszu nieco pomogła, mogę stać i iść prawie bez bólu (oczywiście nie obciążony plecakiem). Przez chwilę zastanawiam się, czy dam radę pójść dziś i jutro, czy może jeszcze dziś odpuścić, żeby jutro być bardziej na chodzie. Ale przecież to już końcówka, ostatnia prosta, nie przyjechalem tu przecież żeby jeździć busami. Czyli idę dziś i jutro, chocby na rękach. Wychodzimy o 9.30, pogoda dopisuje, po drodze stado owiec i ładne widoki. Cieszę się, że zdecydowałem się pójść.Trochę zaskakuje nas bardzo strome jak na lajtowy dzień podejście w pierwszej części trasy. Poza tym idze się nieźle, czyli pod górę boli achilles, z góry kolano, a później też stopy 😁. Po drodze spotykamy żmiję. To już trzecia na tym wyjeździe, ale tym razem to prawdziwe bydlę! Na szczęście ona zobaczyła/wyczuła nas szybciej niż my ją i zwiała nam spod nóg. 

Zjadamy obiad w schronisku. Można by powiedzieć, że wędrujemy szlakiem żurka, bo to najczęściej na tym wyjeździe zamawiana przez nas potrawa 😀

Całą dzisiejszą trasę pokonujemy w niezlym tempie. Jest czas na zaplanowanie jutrzejszego dnia i zakup biletow powrotnych do domu. I tu niemiła niespodzianka. Nie ma już biletow na pociąg z Krakowa. Czy czeka nas powrót do Tczewa pieszo? 😱

Jutro ostatni szczyt, a potem można otwierać szampana 🏆

Dziś powinno być mnóstwo zdjęć. Ale nie będzie. Dlaczego? Zaraz się dowiecie.

Dzień skrajnych emocji. Masa radości i masa przykrości, ale już na spokojnie można stwierdzić, że to był super dzień.

Ponieważ dzisiejsza trasa była czasowo najdłuższa z całej wyprawy więc powinniśmy wyjść przed 7. Niestety wczoraj tak nas wymęczyło że dopiero o 7.15 zwlekliśmy się z łóżek. Stawiam wszytko na jedną kartę i wymieniam żelowe wkładki do butów na cieńkie i zdeptane podczas poprzedniej wyprawy wkładki Salomona. Niestety Krzyś nie czuje się dobrze. Kolano się nie zregenerowało, nie prostuje się. O 8 Krzyś powiadamia że dziś odpuszcza. Pierwsza dziś zła wiadomość. Umawiamy się, że spotykamy się w Piwnicznej.

Ruszam na szlak o 8.15. Bardzo późno zważywszy na 11 godzin wg mapy. Lekko kropi, ale szlak na początku w lesie, więc nie przeszkadza to w niczym prócz tego że ślisko na szlaku. Idzie się super. Decyzja o wkładkach bardzo poprawiła komfort stóp. Nie kuleję, co mi się nie zdarzało od kilku dni. I to jest pierwsza dobra dziś wiadomość.

W punktach widokowych widać tyle:

W jednym z miejsc na chwilę widać Szczawnicę. 

Po dwóch godzinach docieram do Schroniska Pod Durbaszką. Magiczne miejsce. Wczoraj pytałem o prawdziwe schroniska. To właśnie jedno z nich. Ceny bardzo w porządku i przemiłe panie. Koniecznie trzeba wrócić. Zjadam żurek i ruszam na Wysoką. Szlak wiedzie głównie szeroką droga z dużą ilością kałuż, ale pewne fragmenty krótkich i bardzo stromych zejść i podejść pienińskich sprawiają ogromne problemy w deszczu. Poruszam się na czworakach, schodząc często tyłem.

Gdy rozpoczynam końcowe, strome podejście na wysoką zaczyna lać deszcz. Ulewa okrutna. Zanim wchodzę na szczyt mam już kompletnie mokre buty i skarpety. Na szczycie ogromny problem ze zrobieniem zdjęcia, bo mokry ekran nie chce działać, a czytnik linii papilarnych również. Po kilku minutach się udaje

Schodzę. Trzymam się szlaku. Miałem wracać tym samym co schodziłem, ale wygląda jakoś inaczej. Niestety nie mogę tego sprawdzić, bo mapa w telefonie, a nie mogę odblokować. Cały wyjazd nabijałem się z papierowej mapy Krzysia, a teraz byłaby nieoceniona. Po zejściu w końcu na chwilę udaje się użyć telefonu. Okazało się, że zszedłem inaczej, na szczęście wyjdzie mi to na korzyść. Powoli zegnam Pieniny i podążam w kierunku Beskidu Śląskiego. Jest to w pewnym sensie również podróż sentymentalna. Pędzę niebieskim szlakiem w kierunku Obidzy. W okolicach Przełęczy Rozdziela przyłącza się do mnie około 100 owieczek:

(tu powinno być zdjęcie, ale nie dało się odblokować telefonu😂)

Po chwili dołącza do nich Juhas. Zamieniamy kilka zdań, ale to co najbardziej mnie udarza to seria komend, które wydaje juhas owcom. Te słowa dla mnie są zupełnie nieczytelne, ale owce wiedzą co robić. Brzmi to jak jakiś tajemny, owczy język. Fantastyczne.

Droga do Obidzy dłuży się strasznie, nie wiem czy jestem bardziej głodny czy zziębnięty, mokry plecak waży chyba tonę. W końcu, po 14 tam dochodzę. Od 3 godzin, kiedy zaczęła się ulewa, marzyłem o zadaszonej wiacie, żeby móc się ubrać stosowniej do pogody. Jak na złość nic nie było. Na szczęście na Obidzy w końcu jest. Dopiero teraz do mnie dociera jak przemarzłem. Zakładam wszystko co mam na siebie. Miałem iść do niedalekiej knajpy na obiad, ale jest na tyle zimno i mokro, że zjadam wszystkie zapasy z plecaka i rezygnuje z obiadu. Chcę jak najszybciej dojść na miejsce noclegu, nawet kosztem głodu. Przy przegrupowaniu szyków z plecaka wypada mi power bank i wpada w kałużę...ups. Po pół godziny dochodzę do ładu z sobą i ruszam na Radziejową. I staje się cud. Prawie nie pada.

Podejście na Radziejową nie jest specjalnie trudne. Docieram tam koło 16.10. Czas jest rewelacyjny. Koło 16.20 zaczynam najtrudniejszy etap dzisiejszego dnia - 900m zejście. Ze stopami jest nieźle, ale kałuże i śliskie kamienie opóźniają zejście. Czerwony szlak do Niemcowej idzie dobrze. Tam przesiadam się na żółty. W tym momencie orientuję się, że telefon ma już niewiele baterii. Przełączam się na tryb ultraoszczędny i ruszam w dół. Szlak dłuży się bardzo i jest średnio oznaczony. W pewnym momencie zostaje 5% baterii. Podłączam power bank i.... Nie działa. Upadek do kałuży zakończył jego żywot. Czyli zostaję bez mapy i aparatu. Dodatkowo szlak zaczyna być dziwnie oznaczany. Żółty pasek umieszczony jest pomiędzy dwoma pomarańczowymi a nie białymi. Nie wiem co to znaczy, ale idzie w dół, więc chyba dobrze. Po drodze mijam kilka przepięknych widoków:

(tu powinny być zdjęcia pięknych widoków, ale telefon się rozładował)

Najgorsze, że Krzysiu wysłał mi sms z adresem naszego noclegu, a ja go nie zapamiętałem i nie mam jak sprawdzić.

Blisko piwnicznej proszę o chwilowe podłączenie do prądu telefonu gospodarza przydrożnego domu. Podczas ładowania zamieniam parę zdań z gospodarzem - Mariuszem. Super gość, mający wspomnienia związane z Tczewem. Świat jest mały. Sprawdzam adres noclegu i wyłączam tel. na wszelki wypadek. 

O 19.40 docieram na nocleg.

Czyli tak jak pisałem - skrajne emocje. Szlak dziś - gdyby nie deszcz - był długi ale niezbyt trudny. Dodatkowo idealnie rozłożony - na początek zdecydowana przewaga podejść i dopiero na koniec zejście - tak lubię najbardziej. No i 2 szczyty KGP. Pod tym względem żal mi Krzysia że nie poszedł. Z drugiej strony strome, kmienne pienińskie zejścia były niezwykle trudne technicznie (zdecydowanie najtrudniejszy szlak biorąc pod uwagę obie wyprawy) i prawdopodobieństwo wypadku osoby z ciężkim plecakiem i dodatkowo nie w pełni sprawniej było dość wysokie. Także chyba była to dobra decyzja. Z mojej strony - największy plus to duża poprawa stanu stóp. Wreszcie. Od 3 do 8 dnia cierpiałem okrutnie. Ale chyba to już za mną. Z minusów oczywiście ulewa. Pełna analogia z Sudetami, jak tylko przestało boleć - zaczęło lać. Na plus - że w końcu przestało padać i ostatnie 5h bez deszczu.

Dziś liczby wskazują to:

Ale są przekłamane, bo ostatnie 5km tel był rozładowany i nie rejestrował drogi. Szedłem 11,5h co, zważywszy na pogodę, uważam za super wynik.

A Krzysztof?

"...błąka się po całym świecie,

aby dojść do Pacanowa..."

No może nie do Pacanowa, tylko do Piwnicznej. I nie Koziołek, tylko ja (o ile to jakaś różnica 😜). Ale może od poczatku...

Na dziś mieliśmy zaplanowaną długą trasę. Już wczoraj wieczorem miałem spore obawy dotyczące realizacji tych planów. Pobudka o 6.45, próba spionizowania się i ogarnięcia źródeł bólu potwierdziły moje obawy. Niestety dziś muszę odpuścić. Nie chcę zostawiać Bartka samego, ale nie ma wyjscia, przecież On mnie tam nie wniesie. W tej sytuacji moim jedynym zadaniem na dziś stało się znalezienie noclegu w Piwnicznej i dotarcie tam. Pierwsze poszło gładko, drugie okazalo się trudniejsze...

Po wyjściu z pensjonatu trafiłem do informacji turystycznej. Tam dowiedziałem się, że najszybciej drogami do Piwnicznej można dostać się przez...Słowację. A poza tym można busami z przesiadką w Starym Sączu, czyli mocno dookoła. Inna opcja to bus do Jaworek, dalej pieszo. Żeby nie było za łatwo, obowiązują okrojone rozkłady jazdy, które trzeba wygrzebać w necie dla poszczególnych przewoźników. Mój wygląd musiał odzwierciedlać moje samopoczucie, bo pani popatrzyła na mnie z politowaniem i dała mi kontakt do pana, który może mnie wywieźć quadem z Białej Wody (od Jaworek kawałek pieszo) w górę na Obidzę. Przez moment zaświtała mi myśl, że fajnie byłoby skorzystać z tej opcji, bo mógłbym na końcową część trasy dołączyć do Bartka. Jednak przejście kilkudziesięciu metrów do przystanku zmusiło mnie do podjęcia decyzji - dziś jak najmniej chodzenia - jadę przez Stary Sącz. Ulewa, ktora towarzyszyła nam od rana, tylko utwierdzła mnie, że wybór jest słuszny. 

Trochę obawiałem się, że z powodu covidowego rozkładu jazdy ugrzęznę w Sączu, ale niepotrzebnie. Podróż przebiegła sprawnie. I tylko co chwilę wracała myśl - ten biedny Bartek, sam ślizga się po mokrym szlaku... 

Nocleg mamy na wypasie i w rozsądnej cenie. Wieczorem była pizza, liga mistrzów w tv i browarki - jak na wakacjach. Ale najbardziej cieszę się, że Bartek wrócił cały i udało mu się zrealizować plan.

Jutro łatwiejszy dzień, liczę na to, że podołam, mimo, że moje stopy są w kiepskim stanie. 

Dziś dzień przelotowy bez szczytu KGP. Przemieszczamy się z Gorców w Pieniny. Dziś Krzysiu dzielnie walczy ze mną.

Pobudka o 6. Pada deszcz. Staramy się jak najwięcej porannych czynności zrobić w ciasnym namiocie. W końcu jednak trzeba z niego wyjść. O 7.45 ruszamy na szlak. Lekko pada (przez jakieś pół godziny, później jeszcze w ciągu dnia kilka przelotnych deszczyków) i wszędzie unoszą się mgły. Po nieco ponad 2 godzinach dochodzimy do Ochotnicy Górnej, gdzie kupujemy drugie śniadanie i prowiant na drogę. Z Ochotnicy ruszamy na najwyższy dzisiejszy szczyt - Lubań. Ponad 700m podejście nie należy do łatwych ale sił jest jeszcze sporo więc szybko się wdrapujemy. Szlak jest bardzo urokliwy, choć po deszczu nieco podmokły.

Koło 13 jesteśmy na Lubaniu. Niestety z powodu mgły widoków brak, więc nawet nie wchodzimy na wieżę. Rozpoczynamy 800m zejścia do Krościenka. Stopy cierpią strasznie. 3 godzinny odcinek jest jednym z najbardziej bolesnych fragmentów tej wyprawy. Starają się to rekompensować piękne krajobrazy:

Pod koniec trasy wyłania się Krościenko.

Tam załatwiamy obiad, zakupy, bankomat i aptekę. Chwilę po 17 ruszamy na przywitanie Pienin zielonym szlakiem. Podmokły teren przeszkadza na wejściu, ale prawdziwy problem stanowią strome zejścia po śliskich kamieniach. Każdy z nas zalicza po poślizgu z podpórką. Spędzamy chwilę na ukochanej Sokolicy i schodzimy w dół. Obaj już nie mamy sił. Przeprawiamy się promem flisackim na drugi brzeg (jest to jedyne 30m tej wyprawy, których nie pokonujemy o własnych nogach) 

i mamy do przejścia ostatni kilometr do pensjonatu 'U Danuty'. Znajduje się on 200m od schroniska Orlica. Dlaczego nie schronisko? Po pierwsze okazało się że nie ma miejsc. Po drugie - pensjonat wyszedł 60zł taniej!!! Gdzie są schroniska z tamtych lat???? 

Sam fakt, że wipis bloga pojawia się rano o czymś świadczy. Dało ostro po dupsku. Mam nadzieję, że się pozbieramy.

Na koniec tradycyjnie bilans :

Rekordowa ilość zejść przełożyła się na słaby czas przejścia, które zajęło nam około 11,5 godziny. 

Oddaję głos Krzysiowi

Aby do Krościenka, czyli Ziemia Obiecana...

Z tą wioską mam miłe wspomnienia. Nasz pierwszy rodzinny wyjazd w góry, to właśnie Krościenko. Pierwsza wycieczka - Wąwóz Homole - i kontuzja kostki nastoletniej Patrycji. Noga w gipsie i córka wyłączona z dalszych wędrówek. Mimo tej przygody byly to świetne wakacje...

Ale wróćmy do teraźniejszości. Krościenko - poza niewątpliwym urokiem -  oznacza cywilizację. To tutaj uzupełnimy nasze apteczki. Tutaj odwiedzimy bankomat. Tutaj również kupimy nowiutkie, nieodciskajace wkladki do moich butów. No i oczywiscie spokojnie napijemy się piwa nad Dunajcem, bo co prawda tu nie nocujemy, ale będziemy tu o takiej porze, że możemy na to poświęcić trochę czasu. Poza tym Kroscienko, to prawie, prawie meta naszej dzisiejszej wycieczki. Potem jeszcze tylko przedrzeć się przez Sokolicę (to przecież pikuś do wcześniejszych fragmentów dzisiejszej trasy) i już bedziemy w pensjonacie. Te wszystkie argumenty ukazywały Krościenko jako ziemię obiecaną,  prawie raj na ziemi. 

Początek dzisiejszego dnia nie był łatwy. W nocy deszcz, zwijamy mokry namiot (w zasadzie to Bartka robota 😁) i w deszczu żegnamy się z bazą namiotową. Już na początku gubimy trasę i musimy kawałek wrócić. Wczorajszy, łatwiejszy dla mnie dzień, nie uczynił cudu. Kolano boli mimo tabletki. Ale cud zadział się później. W miarę pokonywanych kilometrów i zjadanych co jakiś czas tabletek, ból się zmniejsza! Mogę iść prawie normalnie! Na zejściach oczywiscie boli, ale mniej niż wcześniej. Super! Czyżby magia zbliżającego się Kroscienka?

Do naszego "raju" docieramy z malym opóźnieniem. Czekając na obiad załatwiam aptekę i bankomat. Niestety okazało się, że prom w Szczawnicy pływa do dwudziestej więc na spokojne piwo nad Dunajcem nie możemy sobie pozwolić. Musi wystarczyć piwo na pół przy obiedzie. Szybkie zaprowiantowanie w spożywczym i opuszczamy ziemię obiecaną. Zaczynamy ostatni fragment dzisiejszej drogi - szlak na Sokolicę (czyli pikuś). Zalatwimy to błyskawicznie i bezboleśnie. Taaa.....

Podejście strome, deszcz, mokry szlak, zejście strome, zmeczenie, presja czasu - jednym słowem pikuś. Zaczynam czuć ból achillesa w drugiej nodze i drugiego kolana, a moje stopy płoną, zwlaszcza na zejściach, jestem wykonczony. Po dotarciu na nocleg nie mamy nawet sił zjeść kolacji...

Dzisiejszy dzień przyniósł zmienne emocje. Nie było dziś spektakularnych szczytów (oprócz Sokolicy a na niej oczywiscie piękne widoki), pogoda chwilami nie rozpieszczała, trasa kosztowała nas bardzo dużo sił. Z drugiej strony fakt, że w ogóle mogłem kontynuować marsz bardzo mnie cieszy. No i to Krościenko... Mimo że nie mogliśmy długo się nim delektować, fajnie wrócić do milych wspomnień. 😉

Gorce. Ukochane Gorce. Zakochałem się w nich dzięki Viksowi, którego poznaliście czytając poprzedni blog. Zabrał mnie tu jakieś 18 lat temu i był to jeden z fajniejszych wypadów w góry w moim życiu. Bardzo chciałem tu wrócić. No i jestem.

Pobudka o 6 i o 7.30 opuszczamy uroczą bazę namiotową Polana Wały zjadając resztki chleba i ostatnią kiełbasę wysępioną w knajpie. O miejscach noclegowych jeszcze będzie wpis, ale w tym miejscu muszę wspomnieć że baza ma swój niepowtarzalny urok.

O 9.35 docieramy do wsi Rzeki licząc, że znajdziemy tam sklep.

No i jest. Konsumujemy drugie śniadanie i tu okazuje się, że Frodo będzie musiał samodzielnie zanieść pierścień do Mordoru. Nawet dzielny Samwise Gamgee nie dał rady. Frodo wrzuci pierścień i zejdzie do Sama i miejmy nadzieję, że razem wrócą do Shire.

Co to znaczy? Okazało się, że kolano Krzysia ma się coraz gorzej i postanowił on dziś dać mu chwilę wytchnienia, a że była możliwość udania się skrótem na nocleg - Krzyś z niej skorzystał. Wiem, że dałby radę, ale nie wiedomo o której dotarlibyśmy na nocleg, a dziś namiot więc nie możemy sobie pozwolić na dojście po 20.

Każdy zabiera prowiant dla siebie i Frodo rusza. Z takim zapałem, że gdzieś gubi szlak. Idę droga i nagle prowadzi ona do jakiegoś domu. I nigdzie więcej. Rzut oka na mapę i okazuje się że szlak jest jakieś 100m po prawej. Po prawej jest pod górkę. Popełniam błąd i nie cofam się tylko podchodzę przez łąkę a później las. Bardzo stromo i zamiast 100m robi się 350. Wbijam się na szlak skrajnie zmęczony w okolicach Jaworzyny. Jeszce 2 godziny później będę dyszał przy lekkich podejściach - tak mnie wymęczył ten 'skrót'. Na szczęście szklak rekompensuje wszystko.

Później bardzo ciekawe podejście na Gorc Troszacki

A później mijamy ogromne połacie jagód i kilka pięknych Gorczańskich polan. Koło 14.30 (pół godziny poniżej tempa mapy - licząc z Rzeczek) docieram na Turbacz, ale uciekam z niego bardzo szybko bo jest sporo osób, a sam szczyt w porównaniu z pasmem jest szpetny. Schodzę do schroniska, posilam się i robię przerwę 50min. To pierwsza przerwa dziś dłuższa niż 5min. 15.30 ruszam w kierunku bazy namiotowej. Niestety zaczyna się burza. Pół godziny idę w deszczu a akurat brak drzew. Mocno moknę. Na szczęście burza jest szybsza ode mnie i jak już przede mną ucieka - wychodzi słońce i mnie suszy. Widać tęczę. Na zejściu wlokę się strasznie, ale nie mam się po co spieszyć, bo czas jest dobry. Czy może być coś piękniejszego niż Gorczańska chata?

Do bazy namiotowej docieram 19.10. Pęcherze tak mi dziś dokuczały, że musiałem zdjąć plastry i wykonać kilka zabiegów. Jutro zobaczymy, czy pomoże czy zaszkodzi. 

Statystycznie wyglądało to tak

 Mi zajęło to godzinię dłużej, ale 50min siedziałem w schronisku, także nie było źle. 

A Samwise Gamgee? 

Droga na skróty. 

No i stało się. Dziś od pierwszych kroków towarzyszy mi silny ból kolana. Niestety teraz już nie tylko w dół, ale też pod górę. Idę, ale bardzo wolno i cierpiąc. Poza tym boję się o drugie kolano, bo od trzech dni używam głównie prawej nogi. Można by powiedzieć, ze zdobywam Beskidy na jednej nodze 😁. Niestety nie jest mi do śmiechu. W wiosce gdzie robimy zaopatrzenie zapada decyzja. Rozdzielamy się. Potrzebuję odpoczynku. Odpoczynek polega na tym, że zamiast zaplanowanych ponad 10 godzin drogi, czeka mnie dziś mapowe niecałe pięć, na skróty do noclegu. Większość drogi pod górkę, więc nie jest aż tak łatwo. Idę powoli, często odpoczywając. Zastanawiam się, o której dotarlibyśmy na miejsce, gdybym poszedł z Bartkiem. Pewnie byłaby to dluuga podróż. 

W drodze spotykam kilka ciekawych osób, z ktorymi ucinam pogawędkę. Mijam też urocze miejsca.

 Około 15-stej docieram na nocleg - baza namiotowa Gorc. Fajne miejsce i ciekawe towarzystwo. Wśród obozowiczów prym wiedzie "Hrabia". Naukowiec, który wie wszysto o wszystkim i ciekawie dzieli się wiedzą przy ognisku. 

Co będzie jutro? Czy dam radę kontynuować podróż? Mam nadzieję, że jutro będę mógł napisać o czymś innym niż ból...

Dziś z powodu krótszej trasy pobudka o 8, wyjście o 9.10. Na śniadanie zjadamy cześć prowiantu z wczorajszego śniadania, resztę dojadamy przed Kasiną Wielką. Beskid Makowski żegna nas takimi widikami:

Beskid Wyspowy charakteryzuje się tym, że każda góra to jakby osobna 'wyspa' więc strome podejścia przeplatają się że stromymi zejsciami. Pierwsze dwa szczyty niewielkie, ale już podejście na Śnieżnicę daje w kość. No właśnie. Podejście na Śnieżnicę.... Okazało się że szlak jest zamknięty i jedyna droga do góry to wyciąg. Bariery są tak ustawione, że absolutnie nie da się ich minąć. Ale to by złamało założenia tej wyprawy. Znajdujemy ścieżkę w lesie i jakoś dostajemy się na szczyt - uważając bardzo na pędzących z ogromną prędkością rowerzystów zjeżdżających z góry - którzy wjeżdżają z rowerami wyciągiem.

Krzysia dziś mocno boli kolano, więc idziemy bardzo wolno - zwłaszcza na zejściach. Tracimy sporo względem mapy. Dodatkowo niedziela znów uniemożliwia zaprowiantowanie w sklepach. Musimy bazować na knajpach. Po zejściu z wyciągu na Śnieżnicę, na przełęczy Gruszowiec w barze Pod Cycem jemy obiad i zaopatrujemy się w wodę. Rozpoczynamy podejście na Ćwilin, które wita nas mnóstwem opakowań po prezerwatywach i dość urokliwym i bardzo stromym szlakiem:

Na szczycie robimy ostatnią jak się okazało dłuższą przerwę.

Schodzimy do Jurkowa, gdzie koniecznie trzeba się zaprowiantować. Niestety oba sklepy są zamknięte, a pierwsza z restauracji ma akurat imprezę zamknięta. Jesteśmy spóźnieni ponad godzinę i robi się bardzo niefajniez z czasem. Sytuację żywieniową ratuje Karczma Baranówka. Zjadamy szybko rosół, nabieramy 5l wody z kranu i odkupujemy od kucharza 4 kiełbasy śląskie i dużą bułkę paryską. W gratisie otrzymujemy 4 ogórki kiszone. Jest 16.40. Rozpoczynamy najdłuższe dziś 700m podejście na Mogielnicę (i to przewyższenie na odcinku zaledwie 5km, także bywa baaardzo stromo). Naprawdę nie mamy już czasu, więc wręcz pędzimy. Krzyś strasznie dyszy ale walczy dzielnie. Trasę liczoną na 2h25min pokonujemy w 1h 40min. Na szczycie kilka szybkich zdjęć no i pieczątka.... Tylko że jakiś łobuz ją zabrał. Wrrr....

Widok z Mogielnicy niezły

Ale pachnie burzą, więc zaczynamy schodzić. Po drodze łapie nas deszcz. Do bazy namiotowej Polana Wały docieramy na ostatnie widne chwile, czyli o 20. Szybko rozkładany namiot i idziemy się wykąpać (w chatce w której dziś był nocleg nie było wody, w okolicy też). Dziś kąpiel w zimnej wodzie pod kranem. Ale nie ma to znaczenia, cieszę się że zmywam z siebie 2 dni wędrówki. Udaje się umyć całe ciało bo jest ciepło. Niestety wieczorem pada wiec jutro będzie sporo mokrych rzeczy. Zjadamy po kiełbasce z ogniska, gramy kilka rund w państwa i miasta z gospodyniami i spać. Jutro sporo chodzenia. 

Ogólnie muszę przyznać, że Beskid Wyspowy zrobił na mnie duże wrażenie. Pomimo, że szło dziś się znów bardzo ciężko, to jest tu pięknie I urokliwie. Jak dotąd nr 2 po Żywieckim. 

Dziś wyniki są następujące:

Odległość absolutnie nie imponuje, ale jak zestawimy ją z sumą podejść i zejść to wychodzi prosty rachunek: było stromo. 10h i 45min to półtorej godziny więcej niż mapa, ale pamiętajmy o czasie straconym na szukanie szlaku na Śnieżnicę oraz 2 knajpach. Niemniej jednak szliśmy dziś wolno, co na szczęście udało się zniwelować na podejściu Mogielnicy. Na koniec mam dla Was przesłanie, które tam na nas czekało:

Życzę Wam tego z całego serca. 

A co na temat dzisiejszej wędrówki powie nam Krzyś? 

A miało być tak pięknie...

Rok temu towarzyszyłem Bartkowi przez 4 dni marszu i część piatego dnia - lenistwa. W tym roku czekam i czekam...i raczej na lenistwo się nie zanosi. No cóż, to może chociaż jakiś lajtowy dzień? Taki naprawdę lajtowy? Tak! Będzie! Bedzie dziś! Takie przynajmniej wnioski wyciągnąłem po wieczornym obgadaniu dzisiejszych planów. Jedyne 9 godzin z małym haczykiem łażenia. Drobiazg, no nie? Zwłaszcza w porównaniu z dotychczasowymi naszymi dziennymi osiągnięciami. Mniejsza o to, że znowu kombinowanie z prowiantem i wodą, bo przecież sklepy pozamykane (nadal świętujemy 😉). Najważniejsze, że można się wyspać (miałem obiecane do 8.30, ale coś nie wyszło...😁), można później wyruszyć, a i tak wcześnie dotrzemy na nocleg, co oznacza dłuższy wypoczynek. Hurra!

Takie były założenia, ale...

Po pierwsze, już po kilku krokach odezwał się ból kolana na zejsciach. Znowu próbuję ratować się tabletkami, bo każdy krok to cierpienie. Nie jest dobrze. Poważnie obawiam się, czy dotrwam do dzisiejszej mety 😣, ale robię co mogę żeby iść dalej. Niestety tempo marszu nie jest imponujące. Ból towarzyszy przez caly dzień i odbiera radość z wyprawy. 

Po drugie, już w połowie trasy jestem wyczerpany. Padły bateryjki.

Po trzecie dzisiejszy z pozoru łatwy dzień obfitował w bardzo strome i długie podejścia i zejścia, co dla mnie oznacza brak sił do góry i ból na dół. 

To wszystko powoduje, że zaczynamy czuć presję czasu. Dodatkowa niespodzianka - zamknięty odcinek szlaku - nie poprawia sytuacji. Na nocleg daleko, a godzina już późna. Z tego powodu podejście na Mogielnicę - prawie 700 metrów przewyższenia (zdaje mi się, ze to dotychczasowy rekord, ale od statystyk jest Bartek 😉) pokonujemy prawie biegiem. Prawdziwa rzeźnia...

Na nocleg docieramy o dwudziestej. Całkiem nieźle - dzięki sprintowi w koncowej części trasy. Dziś śpimy w bazie namiotowej. Bardzo fajne miejsce i towarzystwo. 

Wreszcie można się umyć. Romantyczna kąpiel w prywatnym spa poprawia mi humor. 

Pieczona kiełbaska na kolację, wyżebrana wczesniej w karczmie też robi swoje.

W dobrym nastroju kładę się spać. 

Mialo być dziś łatwo - wyszlo jak zwykle, ale cóż, tak bywa. Mam nadzieję, ze jutro ból mnie nie pokona.